Ανακοίνωση της ΣΕΚ για τις διεκδικήσεις όσον αφορά την ανανέωση των συλλογικών συμβάσεων.

ΑΠΟΛΥΤΑ ΔΙΚΑΙΟΛΟΓΗΜΕΝΕΣ ΟΙ ΝΕΕΣ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙΣ

Το συνδικαλιστικό κίνημα αυτή την εποχή βρίσκεται σε διαδικασία αξιολόγησης της κυπριακής οικονομίας με αφορμή την επικείμενη υποβολή αιτημάτων για ανανέωση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας που λήγουν το τέλος του 2007.

Πρόκειται για μια εργασία- αξιολόγηση που γίνεται κάθε χρόνο τέτοια εποχή, που σκοπό έχει την προετοιμασία και τη χάραξη πολιτικής για ανανέωση των συλλογικών συμβάσεων, οι οποίες στις πλείστες των περιπτώσεων ανανεώνονται μετά από την υποβολή κοινών αιτημάτων με το υπόλοιπο συνδικαλιστικό κίνημα.

Η ΣΕΚ ανεπιφύλακτα δηλώνει πώς προσεγγίζει τα ζητήματα αυτά με ιδιαίτερη υπευθυνότητα, κάτι που υπογράμμισαν κατ’ επανάληψη, τόσο ο πρόεδρος της Δημοκρατίας όσο και άλλοι πολιτειακοί φορείς με αφορμή την απόφαση του συνδικαλιστικού κινήματος να αποδεχθεί την διετή παγοποίηση των μισθών το 2004-2005 στο δημόσιο και ημιδημόσιο τομέα.

Επρόκειτο για μια υπεύθυνη – συνειδητή απόφαση, που στόχευε στο να βοηθήσει την Κυπριακή οικονομία να συγκλίνει με τους δείκτες του Μάαστριχ και να ενισχύσει την πορεία της χώρας προς την Ευρωζώνη και η οποία είχε επιπτώσεις και στον ιδιωτικό τομέα, όπου διεκδικήθηκαν μισθοί και ωφελήματα με αυτοσυγκράτηση.

Η ΣΕΚ ανεπιφύλακτα δηλώνει πώς, για μια σειρά από λόγους αυτή τη φορά θα διεκδικήσει αυξήσεις μισθών και ωφελημάτων που θα κυμαίνονται πέραν της αύξησης της παραγωγικότητας.

Σαν τέτοιοι λόγοι αναφέρονται οι εξής:

– Η καλή κατάσταση της οικονομίας, όπως προκύπτει από τα όσα στατιστικά στοιχεία, επίσημα παρουσίασε η ίδια η κυβέρνηση κατά την έγκριση του κρατικού προϋπολογισμού για το 2008 από το υπουργικό συμβούλιο. Δηλαδή ικανοποιητικός ρυθμός ανάπτυξης, χαμηλή και ελεγχόμενη ανεργία, ελεγχόμενος πληθωρισμός παρά την τελευταία έξαρση των πληθωριστικών πιέσεων κλπ.

– Η κατανομή του Εθνικού Εισοδήματος είναι προκλητικά άδική σε βάρος των μισθωτών. Από επίσημα στατιστικά στοιχεία που περιλαμβάνονται στους εθνικούς λογαριασμούς του 2006 προκύπτει πώς το μερίδιο της εργατικής τάξης βρίσκεται στο 44.7%, ενώ τελευταία ακολούθησε συνεχή πτωτική τάση. Από 45.8% που ήταν το 2003, μειώθηκε το 2004 στο 45.2%, το 2005 στο 45% και το 2006 στο 44.7%. Δηλαδή τα τελευταία χρόνια η κατανομή του εθνικού εισοδήματος έγινε δυσμενέστερη για την εργατική τάξη, ενώ λογικά θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο, αφού οι εργοδοτούμενοι αποτελούν το 76.5% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού.

– Ως τρίτος και ιδιαίτερα σημαντικός λόγος που επιβάλλει την διεκδίκηση σοβαρών μισθολογικών αυξήσεων είναι η έξαρση της ακρίβειας αλλά και το κόστος από την υποχρεωτική χρήση του ιδιωτικού αυτοκινήτου. Οι αυξήσεις στις τιμές των καυσίμων γονάτισαν τους μισθωτούς και η ακρίβεια έκαμε το καλάθι της οικοκυράς ακόμα πιο άδειο.

Τέλος απορρίπτουμε κάθε λογική που θέλει τους εργαζόμενους να πληρώνουν μόνοι και αβοήθητοι τη νύμφη του πληθωρισμού και καλούμε την κυβέρνηση να βρει τρόπους συγκράτησης της ακρίβειας, και περιορισμού της αισχροκέρδειας που ως φαινόμενα ευδοκιμούν τα τελευταία χρόνια.